Horietako asko, garai batean, ura lehengo errotara bideratzeji erabiliak izan ziren. Gaur egun, energia fisikoa sortu zuten harri horiek energia sinbolikoari eusten diote: norabidea, zentzua eta helburu partekatua bideratzen dute.

Zirkulua eraikitzeak funtsezko zerbait ulertzeko aukera eman zigun: harri bakar batek ez du zirkulurik osatzen, baina bata bestearengan bermatuz, egitura bizia eta egonkorra sortzen da. Irudi honek gure komunitate-irrika islatu zuen eta printzipio sakon bat agerian jarri zigun: sakratua interdependentzian sortzen da.

Zirkulua naturako elementuekin eta indarrekin bat marraztu zen. Sarrera bakoitza lau norabide kardinaletara dago orientatuta, eta horiek Lurraren indar ikusezinen atari gisa jarduten dute. Horrela, gure arbasoek bezala, ikusgaitza ere kontuan hartuz eraiki genuen. Beraz, leku honen bidez, natura ohoratu nahi izan genuen eta gure harreman guztiei —pertsonalak zein unibertsalak— lekua eta edukia eman.

Zirkuluan, eta su baten inguruan, ospatzen ditugu eguzkiaren eta ilargiaren ziklo nagusiak: ekinokzioak, solstizioak eta ilargi-festak, bizitza sostengatzen duen sare ikusezin baten parte garela gogoratuz, eta sare hori aitortu eta ospatu behar dela. Bere erdigunean espazio erritual bat dago, lekuaren zaindariei eta elementalei ohoratzen dituena.

Ate nagusiaren zaindari , dortokaren sinboloa kokatu genuen, jakinduria eta iraunkortasunaren irudikapena. Bere alboan bi lauburu daude: bata bizitzari lotua eta bestea heriotzari. (lauburu, lau+buru hitzetatik). Horien bidez, zirkuluak existentziaren zikloa osatzen du eta gure jatorri indigenari eta arbasoen memoriari egiten dio erreferentzia.